Όσα δεν ξέρατε για το "The Artist"

Τα λόγια είναι περιττά και φέρνουν… σφαίρες και Oscar

Ο λόγος για την ταινία «The Artst» φυσικά αλλά πριν αναλύσουμε αυτή την ταινία θέλω να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, και να θυμηθούμε λίγο την πρώτη κινηματογραφική βουβή απόπειρα, το The Wing, μια ταινία που παίχτηκε το 1929 στο ξενοδοχείο Roosvelt Hotel στο L.A, όπου το σενάριο ξετυλίγεται στην περίοδο του Α’ παγκοσμίου πολέμου, καθως και στον έρωτα των πρωταγωνιστών, την τότε star Clara Bow και τον Gary Cooper.

Επίσης, όταν σκεφτόμαστε τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο κατευθείαν το μυαλό μας πηγένει σε μια γκρί φιγούρα της τότε λαμπερής μέκκας του κινηματογράφου, Μιλάμε φυσικά για τον ένα και μοναδικό ήρωα που κέρδισε δύο τιμητικά Oscar των Σερ Τσάρλς Σπένσερ Τσάπλιν, γνώστος σε όλους μας με το όνομα Σαρλό.

Όμως σήμερα εκεί που δέν το περιμέναμε μια δεύτερη βουβή ταινία μετά το the Wing, το The Artist, μια ταινία χωρίς χρώμα και ειδικά εφέ, συγκέντρωσε το ενδιαφέρoν εκατομμυρίων κινηματογραφόφιλων ανά τον κόσμο. Ένα σενάριο του ταλαντούχου Γάλλου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Michel Hazanavicius όπου δικαιώνεται απόλυτα για την έμπνευση και, κυρίως για την τόλμη του να παρουσιάσει εν έτει 2011 μια ταινία που εκτός από ασπρόμαυρη, είναι και σχεδόν ολόκληρη βωβή, αποσπώντας το εγκάρδιο χειροκρότημα του κοινού στο 64ο Φεστιβάλ Καννών.

Το «The Artist» είναι ένας πρωτότυπος, συγκινητικός και εξαιρετικά απολαυστικός φόρος τιμής σε πρωτοπόρους της Έβδομης Τέχνης, όπως ο Φριτς Λανγκ, ο Ερνστ Λιούμπιτς και ο Φρίντριχ Βίλελμ Μουρνάου. Απέσπασε βραβείο ερμηνείας στις Κάννες για τον ομώνυμο πρωταγωνιστή του Χαζαναβίσιους, τον χαρισματικό Ζαν Ντιζαρντέν.

Εδώ το σενάριο ξετυλίγεται το 1927 στο Χόλυγουντ, όπου ο λαμπερός και αυτάρεσκος Ζορζ Βαλεντίν, ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες του βωβού κινηματογράφου, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η έλευση του ήχου θα σημάνει αναπόφευκτα το τέλος της καριέρας του. Την ίδια στιγμή, η Πέπι Μίλερ, μια χαριτωμένη όσο και φιλόδοξη στάρλετ, την οποία ο Βαλεντίν βοήθησε στα πρώτα της βήματα, θα αρπάξει την ευκαιρία να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, όταν, εντελώς αναπάντεχα, θα βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας ως μία από τις πιο υποσχόμενες εκπροσώπους του ομιλούντος κινηματογράφου.

Η ταινία πήρε διθυραμβικά σχόλια και πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία τρείς χρυσές σφαίρες, 7 Bafta, και 5 Oscars, καθώς και το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη του Michel Hazanavicius όπως και Βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κανών 2011 στον jean dujardin, Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν 2011, Βραβείο Spotlight στο Hollywood Film Festival 2011 και τέλος Βραβείο Κοινού στο Hamptons International Film Festival 2011. 400.000 θεατές πήγαν να δούν την ταινία στο πρώτο 4ήμερο προβολής στη Γαλλία.

Οι Κριτικές της ταινίας αποθεωτικές τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Οι κριτικοί τέχνης γράφουν ότι είναι ένας απολαυστικός, ασπρόμαυρος και βωβός φόρος τιμής στην χρύση μέκκα του παλιού cinema, χωρίς καμία διάθεση μεταμοντέρνας αποδόμησης και αντιγραφής. Είναι μία περιπέτεια δράματος και ερωτισμού διάρκειας 100 μαγικών λεπτών, πανέμορφων, νοσταλγικών κλισέ μιας άλλης εποχής, μοντέρνων σκηνοθετικών ευρημάτων και πλάνων απίστευτης αισθητικής. Εκατό λεπτά που όχι απλώς δεν κουράζουν ποτέ, αλλά αντίθετα σε διατηρούν προσηλωμένο και τελικά σε καθιστούν στ’ αλήθεια συγκινημένο.

Και έτσι θέλω να τελειώσω με τα λόγια του Michel Hazanavicius. Αυτή η ταινία ειναι μια ερωτική επιστολή προς το ίδιο το cinema, γιατι αισθάνθηκα την ανάγκη να το κάνω και το έκανα υπέροχα, γιατι η αγάπη μου για τον κινηματογράφο είναι τόσο τρελή όσο τρελό είναι και το ρίσκο που πήρα, γιατι πραγματικά θέλει κότσια και τρέλα εν έτη 2012 να γυρίσει μια ασπρομαυρη βουβή ταινία όπως γυρίζοταν οι ταινίες όταν το cinema γεννίοταν.